موفقیت بلند مدت ایمپلنتها تاحدودی توسط نیروهایی که انها میتوانند پشتیبانی کنند تعیین میشود.
از انجا که ایمپلنتها رباط پریودنتال ندارند، احساس فشار حین گاز گرفتن وجود ندارد در نتیجه نیروهایی که ایجاد میشود بیشتر است. به منظور متعادل سازی، محل ایمپلنتها باید نیروها را بین پروتزهایی که پشتیبانی میکند توزیع شوند.
نیروهای متمرکز میتواند منجر به شکستن پل، اجزای ایمپلنت یا فقدان استخوان مجاور ایمپلنت می شود. محل قرارگیری ایمپلنتها بر اساس فاکتورهای زیستی (انواع استخوان، ساختارهای حیاتی، سلامتی) و مکانیکی است.
ایمپلنتها در استخوانها محکم تر و ضخیم تر قرار میگیرد که در بخش جلویی آرواره پایینی یافت میشود نرخ شکست کمتری نسبت به استخوان کم چگالی مانند بخش پشتی آرواره بالایی دارند. افرادی که دندانهایشان را به هم فشار میدهند (دندان قوروچه) نیز نیروی بیشتری بر ایمپلنتها وارد کرده و امکان شکست را افزایش میدهد.
طراحی ایمپلنتها باید در طول عمر واقعی فرد در دهان وی کاربرد داشته باشد. قانون گذاران و صنعت ایمپلنت دندان یک سری آزمون را خلق کرده است تا اطمینان مکانیکی بلند مدت ایمپلنتها در دهان افراد تعیین شود که در آن ایمپلنت مرتبا با نیروی افزاینده مورد ضربه قرار میگیرد تا اسیب ببیند.
زمانی که طرح دقیقتری برای قضاوت بالینی نیاز باشد، دندانپزشک از ابزاری اکریلیک ( استنت ) پیش از جراحی استفاده میکند تا باعث قرارگیری بهینه ایمپلنت شود. به صورت افزایندهای، دندانپزشکان گرفتن اسکن CT
از ارواره ها را پیشنهاد میکنند و هرگونه دندان مصنوعی را بررسی کرده سپس با نرم افزار جراحی CAD/CAM برنامه ریزی انجام میشود. استنت میتواند توسط استریولیتوگرافی و طرح ریزی رایانه ای از اسکن CT ساخته شود.
استفاده از اسکن CT در موارد پیچیده میتواند همچنین به جراح در شناسایی و پرهیز از اسیب رساندن به ساختارهای حیاتی مانند عصب و سینوسها کمک کند.
فرایندهای جراحی اصلی
قرار دادن ایمپلنت
بیشتر سیستمهای ایمپلنت دارای ۵ مرحله پایه برای قرار دادن هر ایمپلنت میباشند
